ks. Ernest (Ernst) Wainhold (Weinhold) – lokalista w latach: ? - 1867;
W 1860 roku był proboszczem parafii Klucz (koło Ujadu). Z Koszęcina został przeniesiony do Wirku (dzielnica Rudy Śląskiej). Tamtejszą kurację objął w dniu 09 marca 1868 roku.
ks. Karol (Karl) Diettrich (Dittrich) – lokalista; kuratus w latach: 1867 - 1875;
Urodził się 07 kwietnia 1821 roku w Nysie. W 1848 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Przybył do Koszęcina z Wirku (dzielnica Rudy Śląskiej) w dniu 07 grudnia 1867 roku. Zmarł 14 kwietnia 1882 roku; pochowany w Koszęcinie (17 kwietnia) na cmentarzu przy kościele Świętej Trójcy;
W latach: 1875 - 1885 parafia nie posiadała administratora.
Duszpasterstwo zapewniali księża z sąsiednich parafii.
ks. Józef Kudziełka (Josef Kudzielka) – kuratus w latach: 1885 - 1887;
Do Koszęcina przybył z Mikołowa. Z Koszęcina został przeniesiony do parafii Wszystkich Świętych w Raszowej (Rokitsch), koło Strzelec Opolskich;
ks. Maksymilian (Maximilian) Thiell – kuratus w latach: 1887 - 1890;
potem duszpasterzował w Rudach Raciborskich;
ks. Ernest (Ernst) Lehmann – kuratus w latach: 1890 - 1896;
potem duszpasterzował w Skorogoszczy (Schurgast), koło Lewina Brzeskiego;
ks. Gustaw Chęciński (Gustav Hencinski) – administrator w latach: 1896 – 1899;
z Koszęcina przeniesiony do parafii w Kochanowicach;
ks. Gustaw Majs (Gustav Maiss) – kuratus w latach: 1899 – 1901;
z Koszęcina przeniesiony do parafii św. Jadwigi w Chróścicach (Chrosczütz) koło Opola, gdzie był proboszczem do roku 1929;
ks. Karol Böhm (Karl Boehm) – kuratus w latach: 1901 – 1911
BUDOWNICZY KOŚCIOŁA PARAFIALNEGO
Urodził się 31 maja 1872 w Górze św. Anny należącej wówczas do parafii w Leśnicy (dekanat ujazdowski). Studia filozoficzno-teologiczne odbył na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego. Świecenia kapłańskie przyjął 21 czerwca 1897 we Wrocławiu.
Pierwszą jego placówka wikariuszowska była parafia św. Mikołaja w Reptach Śląskich (1897-1899). Następnie został ustanowiony wikarym w Zabrzu (1899-1902). 12 października 1902 został administratorem kuracji przy kościele zamkowym pw. Matki Bożej Wniebowziętej w Koszęcinie, a od 3 czerwca 1902 był jej kuratusem. Jako rządca wybudował kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Koszęcinie, który stał się kościołem parafialnym, a kaplica zamkowa przeszła w ręce protestantów wg woli księcia Karola Gotfryda zu Hohenlohe czynnie zaangażowanego w budowę nowego kościoła. Od 2 maja 1911 był proboszczem parafii św. Mikołaja w Lublińcu. Następną placówka proboszczowską była parafia w Dolnej (dekanat strzelecki), w której pracował od 1 czerwca 1915.
Po podziale Górnego Śląska pozostał w strukturach diecezji wrocławskiej pełniąc urząd proboszcza w Dolnej, a od 3 czerwca 1930 w Biedrzychowicach. Tam zmarł 23 kwietnia 1940.
biogram pochodzi ze strony: www.encyklo.pl
ks. Edward Sobek – proboszcz w latach 1911 – 1915;
Urodził się 4 października 1878 w Lipce. Święcenia kapłańskie przyjął 21 czerwca 1904. Po święceniach został ustanowiony wikarym w Dobrodzieniu, a w latach 1906-1911 pracował w parafii NMP w Katowicach. Następnie został proboszczem parafii NSPJ w Koszęcinie (1911-1915), a z dniem 14 grudnia 1916 został ustanowiony rządcą parafii św. Mikołaja w Lublińcu. W październiku 1922 roku, jako Niemiec oraz na podstawie prawa opcji, przeszedł do Rozmierza zamieniając się beneficjami proboszczowskimi z ks. Józefem Dwucetem. W rozmierskiej parafii pracował do 1929 roku, a następnie został ustanowiony proboszczem parafii Wszystkich Świętych w Gliwicach, gdzie pełnił również funkcję dziekana. W latach 1930-1942 przeprowadził gruntowny remont kościoła, wieży, zlecił wykonanie nowych organów, a także instalacji elektrycznego ogrzewania. Po zakończeniu II wojny światowej powitał w imieniu duchowieństwa gliwickiego Administratora Apostolskiego Śląska Opolskiego ks. Bolesława Kominka. W 1946 roku przekazał parafię ks. Janowi Szymale. Dalsze jego losy są nieznane.
tekst pochodzi ze strony: www.encyklo.pl
ks. Jerzy Wójcik (Woitzik) – proboszcz w latach 1916 – 1922; z Koszęcina przeniesiony do parafii św. Jadwigi w Zabełkowie (gmina Krzyżanowice)
ks. Walter Gąska (Gonska) – proboszcz w latach 1922 – 1939;
Urodził się 4 kwietnia 1875 w Hucie Laury (Siemianowice), w rodzinie nauczyciela Augusta i Marii z d. Mutke. Wraz z rodzicami przeniósł się do Goduli. Wstąpił do gimnazjum w Bytomiu 20 marca 1887. Sakramentu bierzmowania udzielił mu kard. Georg Kopp 3 maja 1894 w Bytomiu w czasie wizytacji biskupiej. Uczył się przeciętnie, tylko znajomość matematyki i śpiewu oceniono u niego na dobry, wszystkie pozostałe przedmioty zostały ocenione na zadawalające (befriegende). Świadectwo maturalne (Reife) wystawione 20 lutego 1897 podpisali dyrektor gimnazjum w Bytomiu prof. Schulte, ks. dr Flöckner, dr Warnatsch, Schmidt i Massny. W czasie studiów teologicznych we Wrocławiu sympatyzował z ruchem polskich. Był członkiem „Kółka Polskiego". Święcenia kapłańskie otrzymał 22 czerwca 1901. Mszę św. prymicyjną odprawił w kościele św. Trójcy w Bytomiu 26 czerwca 1901. Jego pierwszą placówką była parafia w Świętochłowicach, następnie parafia przy Górze św. Anny i Sudoł (powiat raciborski). 24 kwietnia 1913 objął parafię w Zabełkowie w powiecie raciborskim. W okresie plebiscytowym został napadnięty przez bojówki niemieckie, pobity i następnie osadzony w więzieniu raciborskim. Po siedmiu miesiącach został uwolniony przez wojska koalicyjne. W 1922 roku otrzymał parafię w Koszęcinie. Sposób bycia i odnoszenia się do parafian wywoływał częste konflikty, które w jednym przypadku znalazły swój finał przed sądem biskupim w Katowicach. Sąd podzielił stanowisko powodów, zwracając jednak uwagę, że przeżycia w okresie plebiscytowym, ciężkie pobicie i pobyt w więzieniu zaważyły na stanie jego nerwów. Był aktywnym działaczem Związku Obrony Kresów Zachodnich. W czasie swej pracy duszpasterskiej nie ukrywał swej niechęci do Niemców, miedzy innymi sprzeciwiał się tworzeniu osobnych grup dzieci przygotowujących się do I spowiedzi i Komunii św. w języku niemieckim. Po wkroczeniu Niemców we wrześniu 1939 roku opuścił parafię. Czasowo ukrywał się z Chorzowie, Tarnowskich Górach i we Wrocławiu u Sióstr Marianek. Znalazł schronienie w zakładzie św. Józefa w Janowicach prowadzonym przez Siostry Marianki. Został aresztowany 22 lutego 1943 i oskarżony o zdradę stanu, za co groziła kara śmierci. Wraz z nim uwięziono s. Idę Stelcer - kierowniczkę zakładu w Janowicach, s. Gertrudę Stefanik, s. Martę Mende – przełożoną generalną Sióstr Marianek, Gerarda Szymankiewicza i ks. Pawła Rothera, proboszcza w Janowicach. Ks. Gąska został oskarżony o uczestnictwo w spisku mającym na celu odsunięcie Hitlera od władzy. Według jednych relacji miał być inicjatorem utworzenia tajnej organizacji składającej się z Czechów, Polaków i Francuzów, która z kolei miała być elementem większego przedsięwzięcia konspiracyjnego - kwietniowego spisku na życie Hitlera w 1944 roku. W czasie przesłuchań, całą winę wziął na siebie. Rozpoczęcie procesu ze względu na nieokreśloną przynależność narodową ks. Gąski dwukrotnie odraczano. Pierwsza rozprawa odbyła się w październiku 1943 roku przed sądem doraźnym we Wrocławiu. Na drugą rozprawę w dniu 18 listopada przyniesiono ks. Gąskę już na noszach i jeszcze przed wydaniem wyroku, prawdopodobnie otruty, zmarł 2 grudnia 1943 w więzieniu wrocławskim.
tekst pochodzi ze strony: www.encyklo.pl
ks. Anastazy Muża – proboszcz w latach 1939 – 1946;
Urodził się 18 sierpnia 1886 w Kuźnicy Helskiej. Jego rodzicami byli Antoni (rybak) i Marianna z d. Budzisz (właścicielka pensjonatu). Został ochrzczony w kościele parafialnym w Jastarni. Uczęszczał do szkół w Kuźnicy i Wejherowie. Mając 16 lat podjął pracę zarobkową w szpitalu. Tam zetknął się ze Zgromadzeniem Salezjanów. Wstąpił do ich zgromadzenia w Oświęcimiu (1904), tam ukończył niższe seminarium duchowne, wyższe zaś w Taniskim Gradzie k. Ljublany w Słowenii. Pełnił funkcję nauczyciela w domach salezjańskich we Włoszech. Święcenia kapłańskie przyjął 19 marca 1916 w Foglizzo we Włoszech. Równocześnie studiował na Papieskim Fakultecie Teologicznym w Turynie. Po prymicjach posługiwał w domu zakonnym w Aleksandrowie Kujawskim. W 1924 roku z inicjatywy ks. Augusta Hlonda opuścił zgromadzenie i został inkardynowany do Administracji Apostolskiej Śląska Polskiego. Pełnił posługę wikariusza w Katowicach w Parafii Mariackiej i Mysłowicach. W 1926 roku został przeniesiony do Mikołowa z zadaniem wybudowania kościoła w Piotrowicach Śląskich. Z myślą awansu na proboszcza nowej parafii podjął się tego zadania i dopóki miał nadzieję na urzeczywistnienie swoich planów budowa nowej świątyni postępowała sprawnie. Zniechęcił się po piśmie z dnia 20 kwietnia 1930 wystosowanym do niego przez bpa A. Lisieckiego, który poinformował go, że na stanowisko proboszcza w Piotrowicach jest przewidziany inny kandydat. Wówczas tempo prac budowlanych przy wznoszeniu nowego obiektu sakralnego znacznie spadło. Ks. Muża zgłosił swoją kandydaturę na stanowisko proboszcza w Lyskach. Już po śmierci biskupa, listem ks. Wilhelma Kasperlika z 12 sierpnia 1930 został zachęcony do kontynuowania budowy. Została ona ukończona 26 października 1930; nowy prowizoryczny jeszcze kościół został poświęcony NSPJ. W 1931 roku ks. Muża został proboszczem parafii, która objęła Piotrowice, Ochojec i tzw. Kostuchnę Piotrowicką. Założył Sodalicję Mariańską, Arcybractwo Matek Chrześcijańskich, Stowarzyszenie Mężów Katolickich, Stowarzyszenie Młodzieży Polskiej, Stowarzyszenie Pań św. Wincentego a' Paulo. Przyczynił się do zintegrowania ludności miejscowej z napływową (pracownikami urzędów i instytucji wojewódzkich w Katowicach), która zasiedlała nowo wybudowane osiedla piotrowickie. Za działalność tę z inicjatywy wojewody śląskiego Michała Grażyńskiego został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi. 2 listopada 1939 został aresztowany i osadzony w więzieniu przy ul. Mikołowskiej w Katowicach. Po trzech miesiącach, za kaucją złożoną przez jednego z katowickich Niemców, pod warunkiem opuszczenia Piotrowic, został uwolniony. Decyzją bpa S. Adamskiego został administratorem Koszęcina. Do Piotrowic powrócił 31 października 1946. W 1947 roku założył parafialny oddział Caritas, w 1949 roku bibliotekę parafialną. Krytycznie odnosił się do sytuacji politycznej w Polsce. W 1956 roku został mianowany radcą duchownym. W związku z chorobą nowotworową oka, w 1968 roku zrezygnował z probostwa, leczył się w Instytucie Onkologicznym w Gliwicach. Zmarł 8 października 1969 w Piotrowicach i tam został pochowany.
tekst pochodzi ze strony: www.encyklo.pl
Sługa Boży ks. bp Wilhelm Pluta – proboszcz w latach 1946 – 1948;
Urodził się 9 stycznia 1910 w Kochłowicach na Górnym Śląsku w rodzinie Piotra - sztygara kopalni Wirek i matki Agnieszki z d. Szewczyk. Początkowo myślał o ukończeniu gimnazjum, aby podjąć studia na Akademii Górniczej. Po ukończeniu klasycznego Gimnazjum w Katowicach w 1929 roku wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie i jako alumn tegoż seminarium studiował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Święceń kapłańskich 24 czerwca 1934 udzielił mu bp sufragan Teofil Bromboszcz. Po święceniach kapłańskich otrzymał nominację na katechetę szkół średnich w Bielsku. Kuratorium śląskie 4 września 1934 zatrudniło go w charakterze kontraktowego nauczyciela w państwowym gimnazjum polskim oraz w szkole powszechnej w Bielsku, a 4 maja 1938 otrzymał nominację na stałego nauczyciela państwowych szkół średnich ogólnokształcących Bielska. Posiadł biegłą znajomość języków obcych: niemieckiego, francuskiego, łaciny i greki. W 1935 roku uzyskał na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego tytuł magistra teologii, a w 1947 roku doktorat. Po wkroczeniu wojsk niemieckich do Bielska i zamknięciu gimnazjum na mocy dekretu z 8 września 1939 roku został mianowany wikariuszem kooperatorem parafii Świętej Trójcy w Kochłowicach. Następnie 9 września 1940 na mocy dekretu został skierowany do pracy duszpasterskiej w parafii św. Antoniego w Chorzowie. Od 7 lipca 1942 pracował na stanowisku administratora w parafii Leszczyny (w latach 1942-1945). Po trzyletniej pracy duszpasterskiej został skierowany do parafii w Nowej Wsi-Wirku (1945-1946). 19 października 1946 został przeniesiony do parafii w Koszęcinie jako jej administrator, następnie 6 października 1948 został skierowany do parafii Świętego Mikołaja w Lublińcu (1948-1951). 10 września 1951 otrzymał nominację na administratora parafii św. Józefa w Załężu(1951-1956) oraz rektora Studium Pastoralnego dla księży neoprezbiterów. 1 stycznia 1956 otrzymał nominację na proboszcza parafii Katowice-Załęże. 30 grudnia1957 został skierowany przez bpa na studia w Instytucie Duszpasterskim ks. prof. Hornsteina w szwajcarskim Fryburgu. Starania o paszport nie przyniosły rezultatu. Jego dorobek naukowy został zauważony przez środowisko naukowe KUL-u. Wydział Teologiczny KUL-u miał zamiar zatrudnić go, jako wykładowcę w erygowanej w 1958 roku Sekcji Pastoralnej. Kiedy miał już podjąć zajęcia na KUL-u w roku akademickim 1958/59, 4 lipca 1958 otrzymał nominację biskupią do ordynariatu w Gorzowie Wielkopolskim. Najpierw był rządcą ordynariatu gorzowskiego, a od 28 czerwca 1972 (bulla papieska "Episcoporum Poloniae coetus") pełnoprawnym bpem diecezjalnym nowo erygowanej diecezji gorzowskiej. 22 stycznia 1986 zginął w wypadku samochodowym.
biogram pochodzi ze strony: www.encyklo.pl
30 stycznia 2011 o godz. 9.00 Mszy św. w 25 rocznicę śmierci przewodniczył gliwicki biskup pomocniczy Gerard Kusz. W Eucharystii wzięła udział rodzina bpa Pluty na czele z Jego siostrą Bronisławą Żak i siostrzeńcem, ks. Krzysztofem Żakiem.
31 stycznia 2016 o godz. 9.00 Mszy św. w 30 rocznicę śmierci przewodniczył biskup gliwicki Ks. prof. Jan Kopiec.
ks. Jerzy Reginek – proboszcz w latach 1948 – 1957;
Urodził się 27 kwietnia 1910 w Katowicach – Załężu. Po studiach w Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie otrzymał 28 czerwca 1936 święcenia kapłańskie. Pierwszą jego placówką wikariuszowską, była parafia św. Józefa w Katowicach – Józefowcu, (1 wrzesień 1936) której proboszczem był ks. Paweł Michatz. Po wojnie 1 września 1946 został administratorem w Pawłowicach Śląskich w parafii św. Jana Chrzciciela (dekanat żorski). Wyremontował, zniszczony w czasie działań wojennych zabytkowy kościół z 1596 roku. W 1946 roku kościół został odbudowany. Kolejną placówką duszpasterską była parafia NSPJ w Koszęcinie, w której administrował od 11 listopada 1948. Jego praca przypadła na okres terroru stalinowskiego. Na terenie parafii doszło do ekscesów, w związku z którymi interweniował pismem z 5 listopada 1950 do Przewodniczącego Wojewódzkiej Rady Narodowej Bolesława Jaszczuka sam bp J. Bieniek. Jak stwierdził bp ekscesy te „do głębi obrażały najświętsze katolickie uczucia religijne” parafian koszęcińskich. Ich prowodyrami byli aktywiści Związku Młodzieży Polskiej, którzy na fali II Światowego Kongresu Obrońców Pokoju (Warszawa 16 – 22 listopad 1950), 18 listopada zawiesili na wieży kościelnej flagę z gołębiem pokoju. Po jej zdjęciu przez służbę kościelną ZMP–owcy zrobili to ponownie uszkadzając dach i rynny. Nadto na terenie parafii ukazały się ulotki i plakaty z inwektywami pod adresem miejscowego proboszcza. Kolejnym przejawem walki z Kościołem było świętokradcze przystąpienie do Komunii św. jednej z aktywistek ZMP. Jak relacjonuje jeden z mieszkańców Koszęcina potem odprawiono wiele nabożeństw przebłagalnych w związku z tym wydarzeniem. Wreszcie 21 listopada grupa ZMP–owców usiłowała wedrzeć się na plebanię najprawdopodobniej w celu zaaresztowania przy pomocy milicji ks. Reginka. Zamiar się nie powiódł bo na drzwiach wejściowych była kartka informująca o nieobecności proboszcza. W drugiej połowie 1957 roku został proboszczem parafii św. Mikołaja w Lublińcu zastępując ks. J. Brzenskę. Jak podaje ks. Urbaczka, parafia pod jego rządami „wróciła do spokojnego życia”. Następnie został ustanowiony proboszczem w parafii Mokre Śląskie z dniem 15 lutego 1961 (Schematyzm z 1970 podaje 11 lutego 1961). W 1976 roku przeszedł na emeryturę i zamieszkał ponownie w Koszęcinie. Najpierw służył jako ksiądz – emeryt przy dawnej swojej parafii NSPJ, a następnie przy parafii Świętej Trójcy w Koszęcinie erygowanej 18 grudnia 1977. Zmarł 7 stycznia 1987 w szpitalu w Katowicach. Został pochowany w Mokrem 10 stycznia 1987.
tekst pochodzi ze strony: www.encyklo.pl
ks. Augustyn Zając – proboszcz w latach 1957 – 1968;
Urodził się 17 sierpnia 1900 w Zwozie w powiecie lublinieckim. Był synem Jana i Julii z d. Pyka. Po ukończeniu szkoły ludowej uczył się w gimnazjum w Gliwicach. Wraz z Jerzym Ziętkiem i Bogdanem Orlickim założył na terenie gimnazjum tajną organizację "Filareci". W latach 1919-1921 pełnił funkcję prezesa tej organizacji. W okresie powstań i plebiscytu włączył się w akcję propagandową na rzecz przyłączenia Górnego Śląska do Polski. Egzamin dojrzałości zdał w 1921. Po maturze rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1923 roku wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Święcenia kapłańskie przyjął 19 września 1925 w katedrze na Wawelu w Krakowie z rąk abpa A. Sapiehy. Po święceniach otrzymał dekret (6 październik 1925) do parafii Niepokalanego Poczęcia NMP w Katowicach. 1 marca 1928 został przeniesiony do parafii św. Marii Magdaleny w Tychach, gdzie 16 września 1930 został ustanowiony administratorem. Następnie został administratorem w parafii św. Mikołaja w Łące (21 luty 1931). 30 kwietnia 1931 został wikarym w parafii MB Szkaplerznej w Imielinie, a potem św. Jana Chrzciciela w Pawłowicach Śląskich. 9 marca 1932 mianowano go wikarym parafii Trójcy Przenajświętszej w Kochłowicach. Bp S. Adamski powołał go 1 maja 1934 na stanowisko kierownika propagandy Komitetu Budowy Katedry w Katowicach. 15 sierpnia 1935 otrzymał nominację na administratora w parafii Dobrego Pasterza w Istebnej. Potem został mianowany administratorem (10 kwiecień 1937), a następnie proboszczem w parafii NSPJ w Bieruniu Nowym. Przeprowadził prace remontowe i adaptacyjne w plebanii, budynku gospodarczym i otoczeniu. Prześladowany po 1 września 1939 został zmuszony, jako Polak, do opuszczenia parafii. Parafia zostaje pod opieką administratora ks. Chmiela aż do września 1945 roku. 14 października 1943 został przeniesiony na stanowisko substytuta do parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Piotrowicach. 19 października 1946 otrzymał nominację na administratora parafii św. Jana Nepomucena w Łagiewnikach Śląskich. 20 maja 1952 został aresztowany z powodu głoszenia rekolekcji dla chłopców. Sąd Wojewódzki w Stalinogrodzie (Katowicach) wyrokiem z 10 marca 1953 skazał go na karę 2 lat więzienia, którą na podstawie amnestii złagodzono do połowy, z zaliczeniem tymczasowego aresztu. Dalsze apelacje obrońcy, który wykazywał, że oskarżenia opierają się na pomówieniach doprowadziły do tego, że 15 maja 1953 sąd postanowił postępowanie umorzyć, a ich kosztami obciążyć Skarb Państwa. 16 maja 1953 ks. Zając został zwolniony z więzienia. Wikariusz kapitulny Filip Bednorz zwrócił się 12 sierpnia 1953 do Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Stalinogrodzie o zgodę na przeniesienie ks. Zająca do parafii w Bogucicach, gdyż po zwolnieniu z więzienia był bez posady. Prezydium jednak nie wyraziło zgody na zmianę. 6 października 1953 został mianowany administratorem parafii MB Królowej Różańca Świętego w Łaziskach Górnych. 12 września 1957 został administratorem parafii NSPJ w Koszęcinie. Po śmierci ks. Szczepana Murasa ubiegał się jeszcze o możliwość powrotu do Nowego Bierunia, z której de facto jeszcze go nie odwołano. Potem zrezygnował z tego. Pracował w Koszęcinie. W maju 1968 roku przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Istebnej. 4 marca 1971 objął funkcje duszpasterskie przy kościele rektorskim pw. Krzyża Świętego na Kubalonce. Zmarł 9 września 1983 w Istebnej i tam został pochowany.
tekst pochodzi ze strony: www.encyklo.pl
ks. Tadeusz Fryc – proboszcz w latach 1968 – 2006
Urodził się 31 sierpnia 1932 w Kochłowicach. Po maturze wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie, po ukończeniu którego otrzymał 7 września 1955 święcenia kapłańskie. Pierwszą jego placówką wikariuszowską była parafia św. Apostołów Piotra i Pawła w Brzozowicach- Kamieniu, od 27 października 1956 do 7 września 1961 był wikarym w Radzionkowie i jednocześnie katechetą w tamtejszym liceum. Przez kolejne siedem lat pracował w seminarium duchownym w Krakowie jako ekonom. 11 lipca 1968 został proboszczem parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Koszęcinie, a z dniem 20 sierpnia 2006 przeszedł na emeryturę. Jako proboszcz był ojcem duchownym dekanatu Woźnickiego, a od 1992 roku diecezjalnym duszpasterzem trzeźwości diecezji gliwickiej, członkiem Rady Duszpasterskiej i Rady Kapłańskiej. Przez papieża Jana Pawła II został mianowany kapelanem Jego Świątobliwości. Po przejściu na emeryturę mieszka nadal w Koszęcinie, pomagając w tutejszym duszpasterstwie.
tekst pochodzi ze strony: www.encyklo.pl
ks. Sławomir Madajewski – proboszcz w latach 2006 – 2019
Urodził się 28 marca 1973 w Tarnowskich Górach. Po maturze wstąpił do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Katowicach. Święcenia kapłańskie otrzymał w Gliwicach 17 maja 1997 z rąk. Ks. Bp Gerarda Kusza. Jako wikariusz pracował w parafii Chrystusa Króla w Świerklańcu (1997-2003) oraz św. Michała Archanioła w Gliwicach (2003-2005). W czerwcu 2005 roku został administratorem, a następnie proboszczem par. Wniebowzięcia NMP w Miasteczku Śląskim. W latach 2006-2019 był proboszczem parafii koszęcińskiej. Pełnił także urząd dziekana dekanatu Woźniki (2014-2019).